Christine van der Meer
Ik ben Christine, 38 jaar, getrouwd met Ruben en moeder van vier.
Ik hou onwijs van socializen, het liefst met daarbij een cappuccino of een grote kop thee. Ik geniet van buiten zijn, wandelen en hardlopen in de natuur vind ik heerlijk.
Van Afrika, vooral Rwanda gaat mijn hart sneller kloppen. Ik ben gek op groene appels en kauwgom eet ik te veel. Pioenrozen en roze bloesembomen vind ik zó mooi gemaakt! Liefde doorgeven, daar houd ik van.
Mijn reis met God begon rond mijn 19e verjaardag. Het was een besef dat op een avond (tijdens een ruzie in de auto!) diep tot mij doordrong. Dat God bestaat en ik zonder Hem niets zou kunnen doen wat stand zou houden.
Ik zocht niet maar werd wel gevonden ♥
Op dat moment hadden Ruben en ik al verkering. Ook Ruben ontmoette God, ons leven veranderde drastisch. Rubens vader en ook mijn zusje Marlies kwamen destijds al in Sefanja, dus...ook wij schoven aan. In de 19 jaar die volgden hebben we van alles gezien, gedaan, geleerd.
In Sefanja werden we gedoopt, trouwden we, werd Noam en niet veel later ook Diza opgedragen. Vanuit Sefanja werden we uitgezegend naar Rwanda, en vanuit Rwanda keerden we er veel eerder dan gedacht, ook weer terug. Wat voelde ik me toen gebroken. Ik kon maar moeilijk landen, ook in de kerk.
Toch verdiepte deze onverwachte, onwerkelijke periode juist mijn relatie met God, alleen Hij kon begrijpen hoe ik me voelde. Het voelde vaak of Jezus naast me zat op de bank, waar ik vaak huilend neerplofte zodra de kids op bed lagen.
Een paar jaar later kwam Sari ons gezin verrijken en ook zij werd in Sefanja opgedragen.
Anderhalf jaar daarna werd onze Esli geboren. Op diezelfde dag, anderhalf uur na zijn geboorte, stierf hij in onze armen.
Een immens groot, haast niet te dragen verdriet. En zo werd zelfs een begrafenis, die van ons lieve zoontje, ook een gebeurtenis in ons leven die in Sefanja plaatsvond.
Ondanks alle liefde en steun van mensen dichtbij en verder af, trok het rouwen om ons kind en broertje een zware wissel op een ieder van ons gezin. In deze tijd bezocht ik de kerk minder vaak. Ik zocht liever de stilte op. Dankzij de momenten waarop God 'sprak', soms door heel kleine dingen. kon ik weer vooruit. Maar wel met een gat in mijn hart. Ik zal nooit vergeten hoe ik een jaar of twee na het overlijden van Esli tijdens een dienst in Sefanja het lied 'Ik verlang naar Jezus' mee zong. Terwijl ik mijn ogen dicht had, zag ik Jezus lopen, met een kleine jongen aan zijn hand.
God is zó ongekend persoonlijk en onverwacht liefdevol! Hij heeft ook in deze periode keer op keer Zijn trouw betoond. Hij is een God van wonderen. En onze God is dichtbij in lijden, Hij is er in. Ik heb het gezien, ik heb het gevoeld. Ik zou niet weten hoe ik zou kunnen leven zonder Hem, zonder de hoop die Hij geeft, Zijn beloften.
Drie jaar geleden rende ik een halve marathon in Rwanda. Wat een cadeau van God was het om mee te kunnen doen met de Muskathlon. Daar in Rwanda ontmoette ik, 9 jaar na onze terugkeer, twee van de jongens die we destijds in ons hart hebben gesloten: Gilbert en Emmanuel. Een onvergetelijk, prachtig weerzien!
God vergeet nooit wat er in ons hart leeft, zelfs niet als we het zelf haast vergeten zijn!!
Ook werd een tijdje geleden Diza gedoopt. Zo mooi. Er is zoveel om dankbaar voor te zijn! Het mooie aan God vind ik dat Hij harten ziet. Niet dat wat iemand doet of laat, of wat een
ander ziet, maar de binnenkant. Dat ziet Hij. En het is mijn verlangen dat Hij daar een hart vindt, dat de 'dingen van boven' zoekt. Onze God is een God van trouw en recht, aan Zijn heerschappij komt nooit een einde. Wat vind ik het een voorrecht om Zijn kind te mogen zijn.
Ik kijk uit naar de dag waarop ik oog in oog met deze God van liefde zal staan, nooit meer tranen, nooit meer pijn. Geen honger en oorlog meer, dan zal aan gebrokenheid een einde komen, hoe heerlijk moet dat zijn!