Marco Koning
Twee jaar geleden verhuisden we van Nieuw-Vennep naar Ermelo. Een verhuizing die al langer een grote wens was van ons. Eenmaal neergestreken in Ermelo zochten we een gemeente die bij ons past of een plek waar het goed voelde om deel van te zijn. Een aantal gemeenteleden van Sefanja kenden we al waardoor onze zoektocht vrij beperkt was en we kozen voor Sefanja als onze huisgemeente.
We zijn een druk gezin waar altijd wel wat gaande is. We hebben drie prachtige kinderen waar we super trots op zijn: Noah, Lieke en Josi-Anne. Trots op wie ze zijn en hoe ze hun unieke weg vinden door het leven. Een pad dat niet altijd gemakkelijk is, maar waarvan ze weten dat ze dat pad niet alleen gaan.
Lieke koos onlangs na een moeilijke periode om zich te laten dopen. Een wens vanuit haar hart om dat snel te doen waarbij ze ook al scherp had hoe dat moest. We zijn zo dankbaar dat gemeente Ermelo en de politie constructief meedachten om dit tot een succes te maken. Het zegt ook wel veel over ons hoe we dan zo iets doen; niet denken vanuit de onmogelijkheden maar denken buiten de kaders en luisteren naar Gods stem daarin.
Alice en ik zijn ruim 20 jaar getrouwd waarin we veel hebben meegemaakt. Een pad met hoogtepunten en dieptepunten. Vormend hoe het leven is en in dankbaarheid God volgend. Ons pad voerde ons langs Wassenaar, Katwijk, Nieuw-Vennep en nu dus Ermelo.
Alice werkte als pedagogisch hulpverleenster en heeft nu een eigen bedrijf in lampenkappen en kinderkamer accessoires. Mijn werkleven liep langs Landmacht, Luchtmacht, Marechaussee als militair (vlieger)psycholoog en nu al weer 7 jaar mede-eigenaar van een klein bedrijf.
Als ik denk aan ons leven dan maakten we bijzondere dingen mee. Ik denk aan een moment dat ik in Irak was en dat Alice mij belde met de mededeling dat mijn vader van de trap was gevallen en in het ziekenhuis lag en dat hij waarschijnlijk niet meer zou leven als ik thuis zou komen. Ik weet nog dat ik na het gesprek op zoek ging naar een kerkje op de Amerikaanse basis. Ik was daar eerder geweest en was toen geconfronteerd met de grootsheid van God en daar wilde ik weer zijn.
Op een zondag ging ik op zoek naar een plek waar mensen God zochten. Ik kwam aan bij een tent op de Amerikaanse basis waar de gospel muziek van verre te horen was. Ik werd naar een stoel vooraan in de tent gebracht (want ik was een half uur te laat) en ik kwam erachter dat ik de enige blanke was. Ik zong mee en voelde mezelf houterig in mijn bewegingen. Ik vroeg me af waarom het aanbidden van God zo puur en oprecht was en waarom God zo intens aanwezig was. Na een paar liederen nam iemand het woord en vertelde over een vuurgevecht waar een paar van zijn maten waren omgekomen. Ik besefte waarom de intensiteit er was. Waarom het verlangen naar God zo puur en oprecht was. En waarom God zo dichtbij voelde. Ik ervaarde het ook toen ik daar alleen was na het gesprek met Alice en bad voor mijn vader. ’s Nachts kreeg ik een paniekaanval, mijn lichaam schudde en ik kon het niet stoppen, maar in mijn zijn was ik rustig.
De volgende dag vloog ik terug naar Eindhoven waar Alice me opwachtte en me vertelde dat mijn vader nog leefde. Hij zou echter tot aan zijn dood (10 jaar lang) nooit meer bijkomen uit de coma-achtige toestand. Tot op het moment dat hij bijna stierf. We namen afscheid van hem en op de achtergrond stond het nummer “Majesteit, groot is Uw majesteit” aan. Een nummer dat ik samen met mijn vader had gezongen tijdens een cd-opname met 1600 mannen. We genoten er toen van dat het nummer vaak opnieuw moest worden gezongen. Ik pakte de koude hand van mijn vader vast en vroeg hem: “pap, kijk je er ook naar uit om straks samen in de Hemel dit nummer samen te zingen? Als dat zo is, knijp dan in mijn hand”. Hij kneep direct. Ik liep naar de andere kant, zei wat andere dingen tegen hem, maar kreeg geen reactie. Ik stelde in andere woorden weer dezelfde vraag; hij kneep weer in mijn hand. Zelfs in zijn toestand keek hij er naar uit om God groot te maken. Omdat God God is en God goed is.
Dwars door de stormen van ons zijn en van ons leven willen we dichtbij God leven en Zijn stem verstaan. Ook al is dat niet altijd gemakkelijk. Mijn lievelingspsalm is psalm 121, waarbij ik besef dat er vaak een enorme tijd kan zitten tussen de eerste zin en de rest van de Psalm:
“Ik sla mijn ogen op naar de bergen, vanwaar komt mijn hulp?”.
Als ik mensen zie waarvan ik weet hoe pittig ze het hebben, hen zie en hoor zingen: Great are You Lord, dan kan ik het niet meer droog houden omdat ik weet hoe dichtbij God wil zijn en is.
Onze hulp komt van de HEER. Wat hebben we elkaar nodig om Gods woorden tegen elkaar te spreken. Om elkaar te bemoedigen om de goede strijd te strijden en vol te houden! Daarom geloof ik in de kracht van Gods gemeente, zeker ook in deze tijd. Houd vol, want Hij laat niet los.