door Leendert van de Ruit
Vorige week zat Freek, onze zoon van vier, te spelen met zijn houten trein. Treinen zijn altijd al een favoriet van hem geweest en hij geniet er van om lekker in zijn bubbel te zitten en op te gaan in zijn spel.
Zoals veel ouders van jonge kinderen, proberen we aan het einde van de dag wel eens wat op te ruimen. Zo ook het spoor en de treinen waar Freek de hele middag mee gespeeld had.
Zoals veel ouders van jonge kinderen, hadden we ook de volgende dag een beledigde kleuter, omdat zijn spoor was opgeruimd. Hij vertelde teleurgesteld hoe blij hij was met zijn spoor van gisteren. Zijn mooie brug, zijn station. Hij stelde voor om weer precies dezelfde te gaan bouwen. “Maar dan moet alles weer precies zo zijn als gisteren.”
Ik legde uit dat dat niet zou gaan, maar dat we de brug en het station wel weer hetzelfde konden maken en de rest proberen we zo goed mogelijk weer op te bouwen. Wel iets anders dan dat het er gisteren uit zag. Maar nog steeds leuk om mee te spelen. Eenmaal af, zat hij er weer heerlijk mee te spelen.
Ik bedacht me later dat dit, hoe gek de vergelijking ook, best een beetje lijkt op de situatie waar we als mens, als kerk, als land ook in zitten. De coronacrisis. Opeens is het leven wat we kenden, wat we zo fijn en vertrouwd vonden, verdwenen. Er zijn mensen in Sefanja ziek geworden. Mensen raken geïsoleerd, verliezen hun baan. Het is niet meer zoals we het gekend hebben. We hebben rekening te houden met allerlei maatregelen, waar we allemaal wat van vinden. Ons ‘spoor’ is gesloopt, ingestort.
En op het moment dat we ons dit beseffen, proberen we uit alle macht te zoeken naar mogelijkheden om het weer te krijgen zoals het was. In ons leven, in de kerk, op het werk. Want hoe het was, dat was goed. Dat was fijn. Dat willen we zo ontzettend graag weer terug. Maar helaas: Voorlopig gaat dat niet gebeuren. Er zijn nieuwe, strengere maatregelen waar we weer mee hebben te dealen.
Maar misschien mogen we, in plaats van te willen hoe het was, met elkaar de stukken oprapen en kijken hoe we de boel kunnen herbouwen. De mooie dingen die nog steeds mogelijk zijn, de bruggen en stations, doen we hetzelfde zoals we deden. Daar kunnen we nog steeds van genieten met elkaar.
En de rest? Met elkaar gaan we kijken hoe we dat spoor gaan leggen. Hoe we invulling gaan geven aan diensten met een maximaal aantal personen met een livestream. Hoe we de kinderen weer kunnen onderwijzen over de Liefde van hun Hemelse Vader. Hoe we de jongeren aangehaakt kunnen houden. Hoe de mensen met elkaar in verbinding kunnen blijven staan. Hoe de ouderen gezien blijven, zonder te vereenzamen.
Het zal er misschien wat anders uit komen te zien dan dat we gewend waren van vroeger. Maar ook hier kunnen we als Sefanja aan wennen en het maken tot een mooi geheel waar we allemaal deel van zijn en van mogen genieten. En waar onze Hemelse Vader van meegeniet. Want het doel blijft hetzelfde: we doen het allemaal tot eer van Hem!